Zaterdag rond de middag in richting Saalhausen vertrokken. Vrezelijk druk op de snelwegen ivm begin vakantie (ook in Nordrhein-Westfalen). Meerdere keren behoorlijk in de file gestaan. Tot mijn verrassing zat mijn hotel ca 400 m van de start. Dat betekende voor zaterdag ochtend, langer blijven slapen, geen stress met parkeerplaats en lekker laat ontbijten. 's avond nog ingeschreven, lekker rustig, in het hotel avond gegeten, nog naar de EK athletiek wezen kijken en om 22:30 gaan slapen.
Op zaterdag ochtend ca 10 minuten voor de start van de Duitse Marathon Kampioenschappen even wezen kijken naar de toppers zoals Platt, Kaufmann, Weber, Kaess, Boehme, Mennen etc. Was wel leuk. Heb me wel over verbaasd hoe weinig deelnemers er waren: uiteindelijk 78 mannen gefinished (109 km) en 10 vrouwen (88 km). Vind ik nogal weinig op de marathonafstand voor een kampioenschap.
Om 10:00 was de start voor de lange afstand (althans degenen, die niet deelnamen aan het Duitse kampioenschap) en na 2 km neutralisatie meteen 300 hm klimmen, eerst of asfalt daarna onverhard ("einfuehrungsrunde"). In de eerste afdaling zag ik in een rechterbocht al iemand liggen en hoorde een helper nog roepen "niet bewegen, blijven liggen". Dat zag er niet goed uit. In deze afdaling had ik het gevoel nagenoeg door iedereen te worden ingehaald. Maar veiligheid stond bij mij helemaal bovenaan en bovendien ben ik geen goede afdaler uit lijfsbehoud.
Na ca 8 km kwam de "einfuehrungsrunde" ter einde en reden we weer door start/finish om te beginnen aan de eerste echte ronde van ca 49 km. Mijn plan was om super rustig te beginnen, want 109 km en ca 3000 hm met relatief warm weer vraagt om problemen als je te snel begint. Bovendien kende ik het parcours niet. Het enige dat ik wiste was dat 3 klimmen al goed waren voor 1100 hm. Dat betekende echter ook dat de overige 1800 hm verdeelt waren over kortere klimmen en dat is niet niets. Dus probeerde ik de kritische delen (in het bijzonder de steile klimmen) goed te onthouden om niet voor een verrassing te komen staan in ronde 2. Afhankelijk hoe ik me voelde wilde ik dan in ronde 2 harder gaan.
Omdat de halve marathon 1 minuut na ons werd gestard was er in de eerste ronde gelukkig genoeg gezelschap en had je niet het gevoel helemaal alleen te rijden. Het duurde echter tot km 12 om de eerste biker met een blauw nummerboard (dus lange afstand) in te halen. In ronde 1 vielen me een aantal pittige stukken op: de startklim of asfalt; voor mij alleen met 34/40 te doen. Dan uit het bos in een lichte afdaling zag je plotseling een muur van berg voor je staan. Van de ca 10 bikers liepen er 9 omhoog. Gelukkig kon ik met 34/40 omhoog, maar gemakkelijk was anders vanwege wat diepe geulen en losse stenen en al de bikers die er omhoog liepen. Meteen 9 ingehaald (wel een aantal met een geel nummerboard, dus halve marathon). Een single trail vol met wortels op een schuin naar beneden hangend parcours, dus haaks over de wortels heen, zoals ik altijd probeer, lukte vaak niet. Was wel wat tricky voor mijn technisch vermogen, maar kon zonder voet aan de grond er overheen (had voren X-King Protection met 1.6 bar, das bleek een goede keuze te zijn geweest). En een andere single trail klim met onderaan een gigantisch boomstam c.q. wortel van gevoeld 30 cm hoog. Iedereen moest op zijn laatst hier van de bike en liep de resterende 100 m omhoog. Helaas haalde ik de wortel ook niet
. Dus afstappen en de resterende 100 m lopen.
Dan ronde 2 in. Vreesde al dat het een eenzame race zal worden met zo weinig deelnemers en ik was niet echt van plan me stuk te rijden. Maar gelukkig zag ik een biker (bleek later Marc B te zijn geweest, die ook master 3 reed) en ik haakte bij hem aan en bleef meer dan 20 km in zijn achterwiel. Hij was de betere afdaler en ik (voor mijn gevoel althans) de betere klimmer, dus dat kwam er goed uit. Bij km 63 pitstop om 2 bidons te laten bijvullen bij een van de velen verzorgingsstations. Ik had 2 zakjes isopoeder meegenomen, dus het duurde allenmaal heel lang voor mijn gevoel voordat de helpers de twee bidons hadden bijgevuld. Inmiddels was Marc B uit zicht verdwenen (hij had alleen maar een beker gepakt en bleef fietsen). Aan de andere kant zag ik er ook niemand langs me gaan, alhoewel ik nagenoeg 2 minuten stilstond. Dus met een wat rustig gevoel weer op de bike. 2 km later zag ik Marc B weer voor me en kort daarna zat ik weer in zijn achterwiel. Samen met hem wisten we wel nog ca 10-12 bikers in te halen op de volgende 10-15 kms. Dat gaf een goed gevoel, want echt moe was ik er niet; de benen voelden goed aan en de klimmen liepen lekker. Bij km 88 met nog ca 20 km voor de boeg durfde ik het aan om toch meer uit te persen en besloot ik gas te geven in een klim. Mijn hartslag (toen gemiddeld 138) meteen omhoog in richting van mijn max hartslag en de volgende 15 km zag ik de hartslag niet meer onder de 150 gaan. Ik reed dus op max, nam meer risicos in de afdaling en ben vol gas geklommen. De klim met de gigantische boomstam/wortel pakte ik dit keer maar toen ik nog bezig was met een schouderklopje lette ik kort niet op en moest 20 m later toch af van de fiets. Daarna hoorde ik een tijdje niets meer achter me en dacht dat ik Marc B kwijt was. Helaas, in een klim haalde ik iemand van dezelfde vereniging in en nog geen 10 seconden later hoorde ik een korte woordwisseling achter me en dacht, shit, hij zit er nog bij.
Zo zijn we samen de laatste km ingegaan. Voor zover ik me kon herinneren uit ronde 1 was het min of meer alleen afdalen. Helaas was ik twee pittige klimmen vergeten, wel niet lang (misschien enkele 100 meters), maar ik stortte toch behoorlijk in omdat ik hierop niet was voorbereid. Voor mijn gevoel stond ik er bijna stil en rekende erop dat Marc B me op elk moment in gaat halen. Maar hij bleef in mijn achterwiel.
Op het laatste stukje asfalt voor de laatste single trail in richting naar de finish, kort omgedraaid en wat worden gewisseld met Marc B. Ik had eingelijk al lang met me afgesproken dat ik hem langs zal laten gaan, want ik vond hem de betere rijder op de laatste kms. Tot mijn verbazing bleef hij netjes achter me en zijn we samen gefinished. Heel sportief. Zonder hem had ik zeker niet dat tempo gereden.
Na de finish een overheerlijk glas radler gedronken en 15 minuten in het gras bleven liggen. Wel moe, maar met een heerlijk gevoel, weer een leuke marathon te zijn gereden. Uiteindelijk had ik iets meer dan 109 km op mijn teller (met snelheidssensor) en ca 2900 hm. Technisch vond ik deze wat moeilijker dan Emmelshausen of Erbeskopf. Daarna terug naar het hotel waar mijn auto stond, alles ingepakt en aan de 360 km op weg naar huis begonnen.
Mijn bikes: Merida Big.Nine 3000-D Lite (2013-2021); Grand Canyon CF SL 8.9 (2016-); Scott Spark 910 (2020-)
