2,5 maand geleden was ik aan het fietsen op mijn Fitnessbike op weg naar het werk en reed een stukje door het bos van Bakkenveen. Toen kreeg ik ineens in de kop om aan de Drenthe200 mee te doen. Maar vanwege de sleutelbeenbreuk 2 maanden geleden werd trainen op de Fitnessbike niks. 5 weken geleden stapte ik sinds 20 jaar op een MTB. Toch wel het "betere gereedschap" dacht ik. Paar keer crossen en sjezen door ons natuurgebied en ik dacht dat de Drenthe200 wel een beetje overeen kwam. Naïef
2 wekenlang geleden dan maar een echte MTB route.. mmm zwaar maar dan moet de Drenthe200 ook wel lukken. Pats boem roet in het eten vanwege nekklachten
niet meer kunnen trainen. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus stond ik vanochtend tussen 1100 andere MTB'ers aan de start. Had ik toch niet wat te licht gedacht over zo'n 200 km race door de blubber en over smalle bospaden met de nodige klimmetjes? Mmmm achteraf wel
want MTB'en is een dicipline opzich. Techniek, fietsbeheersing en totale kracht die je lichaam moet gebruiken is onvergelijkbaar met het fietsen op de weg. On mijn beleving een factor 5 zwaarder maar dat komt ook omdat ik de ballen verstand van MTB'en heb
Desondanks met goede moed van start. Hard fietsen kan ik wel dus daar zou mijn kracht liggen. Daar werd de hele race ook dankbaar gebruik van gemaakt want ook elk stuk verhard mocht ik kopman spelen met een sliert MTB'ers achter mij aan
Ach ik vond het prima. Maar toen we het veld ingingen en de technische singletracks aan de beurt waren.. pphfff dit was MTB'en.. nooit geweten. Pittige klimmetjes met nog engere afdalingen (voor mij dan) want een ervaren MTB'er draait zijn hand er niet voor om. En in mijn beleving toch ook heel veel diepe modder geulen. Die eng genoeg waren.. technische delen gingen ook langzaam.. soms zelfs even een tiental meter lopen. Maar ik kwam er wel maar makkelijk was het niet en werd het ook niet. Waar was ik aan begonnen. Nooit serieus "ge MTB'ed" en gelijk de meest debiele afstand pakken die mogelijk is. Maargoed trappen, rammen en doorgaan. Het was een race dus zo min mogelijk tijd verprutsen aan lanterfanten bij de zeer uitgebreide verzorgingsposts. Elke keer bidons bijvullen en pannenkoeken op de fiets achter over slaan. Ging prima. Bovendien had ik zelf genoeg eterij bij me. Maar In Appelscha lette ik niet op en fiets zomaar een paar MTB'ers achter na. Na 1,5 km ofzo vroeg ik "hebben we een bordje gemist" eh nee ze deden helemaal niet mee aan de Drenthe200. Arhhhg. Kon ik weer terug fietsen domdom. Vanaf 150 km ging het echt zwaar worden de blubber begon echt te zuigen.. letterlijk. Op een geven moment viel ik om. Snel voet aan de grond.. grond? Eh sloot was het dus bam lag ik daar in gelukkig een droge sloot met een fiets boven op mij.. niet bezeerd geen schade maar wat moet dat grappig er uit hebben gezien.
na 175 km was ik wel een beetje klaar met de smalle modderpaden en slingerweggetjes door het bos. Gelukkig bleven mijn benen het wel doen. Maar mijn bovenlichaam was alles behalve happy van al dat geklap en gebeuk..en toen kon ik bordjes aftellen.. 10 km, 5 km.. tussendoor nog wat ergenis in de vorm van een lastige heuvel met dito afdaling. Maar mijn doel om voor het donker binnen te komen kwam in zicht.. en de laatste 500 meter gingen in.. alleen kwam ik op dat moment de finish over..By far de zwaarste sportprestatie tot op heden, zwaarder dan de marathons die ik heb gelopen en de halve triathlon .. gelukkig ben ik vrij gebleven van materiaalpech! Bij iedere stop alle draaiende delen met een borstel schoongemaakt en flink met het kettingvet in de weer geweest.. al met al dik tevreden met nagenoeg geen MTB ervaring. 403e geworden van de ca. 1100 deelnemers, Racetijd 10:41 (gereden tijd 10.08) ..mooi en heroïsch avontuur met perfecte weersomstandigheden.
.
