Zwanger en mountainbiken

[ilske]

Heeft er iemand ervaring met zwanger zijn en mountainbiken?? Tot nu toe gaat het prima, maar ik merk wel dat ik wat voorzichtiger word. Ik weet dat het gehobbel en gestuiter geen kwaad kan, maar heb mixed feelings over het valrisico. Ik val niet vaak, maar toch.... Aan de andere kant, met wielrennen kun je ook vallen. Of met de stoep aflopen. Of naar je werk fietsen.
Zo zit DuchenneHeroes er aan te komen, ik ben dan ongeveer 4 maanden. Ik ga er zeker heen, maar weet nog niet goed hoe ik het in het vat moet gieten.... Wat zijn jullie ervaringen?

[Suussie]

Bij mij ging het goed. Zowel bij een zwangerschap van een tweeling als een single zwangerschap. Moet wel zeggen dat ik met +/_ 20 weken (bij de zwangerschap vd 2ling) minder ben gaan fietsen op de bike. Vond toch niet erg verstandig aangezien ik toch wel wat voorzichtiger reed dan normaal en dus angstiger. Maar ik denk dat het ieder voor zich is qua gevoel! Dus ik zou zeggen gewoon lekker blijven fietsen zolang het goed voelt!!! Succes met de beslissing voor DuchenneHeroes.

[B@rt]

Waar je vooral op moet letten bij je zwangerschap is je hartslag. Houd deze goed in de gaten!! Laat hem niet voorbij de 150 slagen per minuut komen want dat is niet bevorderlijk voor de kleine. Verder is het gewoon een kwestie van hoe jij je voelt. Voel je je goed dan kun je gewoon door blijven gaan, gaat het wat minder doe het dan ook zeker rustig aan!

Tot 12 september

Bart

[ilske]

Mountainbiken is toch wel mijn grootste hobby, en die wil ik zolang mogelijk, mits veilig voor het kind, blijven uitoefenen. Het gaat me echt om het valrisco eigenlijk, conditioneel zit het wel goed en ik ken mijn grenzen en lijf goed.
Het punt is dat ik diverse meningen en adviezen krijg van mensen die zelf niet mountainbiken! Verloskundige en gynaecoloog hebben er ook niet echt een advies in. Het kind zit echt wel in een stevig omhulsel namelijk. En natuurlijk stort ik mij niet als een bezetene van die afdalingen in de Ardennen! Vallen kun je ook van de trap. Maar daarom stop ik niet met traplopen de komende maanden! Aan de andere kant; een valpartij is natuurlijk nooit gepland. Een stuur in je buik lijkt me ook niet echt wenselijk. Begrijp je mijn dilemma? Echt in dubio dus!
Bedankt voor jullie reactie in elk geval, het lijkt erop dat ik toch echt gewoon doen moet wat goed voelt. ik ga in elk geval naar Luxemburg in september! En hoe ik die 7 dagen in ga vullen zal ik wel bekijken.

[Erikje]

Begrijp je mijn dilemma? Echt in dubio dus!

Als het een dilemma is dan is de keus ook makkelijk in mijn ogen. Vraag je één ding af, mocht het risico getard worden, vergeef je je het zelf?

En wees eerlijk, van een tijdje niet biken is nog niemand dood gegaan.


Ik zou het risico niet nemen als ik twijfelde. Mijn vrouw bikete ook toen zij zwanger werd en stopte ook tijdelijk.

Erikje

[ollie]

Mijn vrouw bikete ook toen zij zwanger werd en stopte ook tijdelijk.

Moeilijk voor te stellen

[shiverer]

Dat de heren reageren met zinvolle informatie is tot daar aan toe, maar laat de grappen en grollen achterwege. Het is immers de dames-hoek!

[Jorem]

Met wielrennen rij je nog op gladde wegen en kan je de gevaren meer overzien. Met mountainbiken lig je soms ineens en dan ga je kijken wat het nou was en dan steekt er een boomwortel uit zonder dat je die gezien hebt (is mij overkomen helaas, maar dat zou jou maar net nu gebeuren). Persoonlijk vind ik het dus best risicovol om te gaan mountainbiken als je zwanger bent. Kan altijd misgaan, en naar mijn mening wegen een paar maanden niet mtben niet op tegen al het moois wat je ervoor terugkrijgt (na eerst paar zware maanden dan ).

p.s. Hangt ook wel erg van de route af. Als het een vlak bospad is dan kan er weinig misgaan natuurlijk.

[Suussie]

@ Ilske : Nogmaals volg je gevoel. Wat jezelf zegt een ongelukje zit in een klein hoekje... je weet nooit wat er kan gebeuren met dagelijkse bezigheden. Ik kan alleen maar zeggen dat het voor mij een ontspanning was om te biken tijdens mijn zwangerschappen. Ik ging inderdaad niet als een bezetene tekeer, maar lekker bezig zijn. En ja het risico is er altijd. En de kleine in je buik, die zit echt goed beschermd . Die 2ling van mij is er niet slechter van geworden, hebben hooguit af en toe elkaar een kopstoot gegeven doordat ze samen de ruimte hebben moeten delen in mijn buik .

@shiverer : Idd prachtig hoe de heren actief zijn in deze dameshoek gewoon top toch

[shiverer]

Heeft er iemand ervaring met zwanger zijn en mountainbiken??

Wat zijn jullie ervaringen?

De mening van de "heren" is leuk, maar sluit natuurlijk ook weer niet aan bij de vraag van de topicstarter.

[aurelius]

Ik krijg een dergelijke vraag als arts vaker voorgelegd. Oha geldt het volgende:
Je kindje zit zo goed beschermd in de vruchtwaterzak dat 'gewone' vallen en stoten geen enkel probleem zijn. Over het algemeen geldt dus: alles kan en mag zolang je buik je daarbij niet in de weg zit (fysiek, danwel mentaal). Dat geldt dus ook voor MTB-en, voor zover je je routes 'normaal' kiest. Lekker toeren is wat anders dan XC-racen of downhillen. En tijdens een massaler evenement rijden er wat meer MTB-ers rond, dan wanneer je in een kleine groep of alleen rondfietst, dus mijdt het gedrang voor zover dat kan.
Kortom: lekker 'rustig' blijven MTB-en, zolang jij je er prettig bij voelt.
Ennuh... veel plezier met je zwangerschap!

[ilske]

14 weken nu. Ik geloof niet dat het mijn hobby wordt, zwanger zijn. Vorige week nog 2 collega's gesproken die het GEWELDIG vonden om zwanger te zijn. Nou, het is niet mijn ding. Ik denk niet dat ik er op ga.
Ik wil niet klagen, maar even uitleggen waarom sommige zwangere vrouwen zich gedragen als sommige zwangere vrouwen. Want dat geklaag maakt dat ik me ondankbaar en verwend voel.
En ik ben erg blij met het toekomstige kindeke. Had niet gedacht dat het er nog van zou gaan komen. Maar daar was dan pappa-to-be-Ronny, en niet lang daarna was daar de baby-in-wording. De eerste drie maanden zijn voorbij. En inderdaad, de misselijkheid is aan het afnemen. De energie is echter nog steeds ver, ver te zoeken. De kleine parasiet leeft goed van zijn gastvrouw! Mijn lijf veranderd met het uur. Ik voel mijn buik rekken en uitzetten. En op naar een cup D!! Waar is toch mijn eigen kleine lijfje met het bescheiden B-cupje???


Vandaag een rondje Posbank met mijn teammeisjes van Team Cube MTB-women. Teambegeleider Karin fietst ook mee. Al na 100 meter zijn de teamies uit het zicht verdwenen. Ik fiets met Karin de helft van het parcours, ik had al zo ingeschat dat het hele rondje wishfull thinking was.
Karin fietst er lekker op los. Ik puf en hijg en ben niet vooruit te branden. Karin grapt dat haar niveau vergelijkbaar is met een bijna 4 maanden zwangere. Ik hoef er niet om te lachen. Ik vind het niet leuk dat ik nu het niveau heb van een 52-jarige die haar MTB niet zo heel vaak bestijgt (ik mocht dit opschrijven van Karin).
Ik kan me haast niet meer voorstellen dat ik ergens vroeg in het voorjaar nog 140 kilometer mountainbikete, en met pinksteren de 250 kilometer van de Elfstedentocht reed.

Wat DuchenneHeroes betreft is het besluit genomen. Ik ben officieel uitgeschreven als deelnemer. Nog overwogen om over de weg te rijden, of stukken te fietsen. Maar het blijkt dus dat naast dat ik het valrisico te groot vind, ook conditioneel niet meer mee kan. De meiden fietsen als een raket, en ik als een achteruitzwemmende zeekoe. De combinatie van zwangerschap en DuchenneHeroes is nu eenmaal geen goed idee. Het is afzien, bikkelen en kans op vallen. Niet goed voor een zwanger lijf. Wel goed voor een Ilse die zooo graag met de meiden dit jaar had meegereden. Maar het kan niet, en ik moet het loslaten. Loslaten dat ik niet met mijn maatjes over de finish fiets, dat ik oorspronkelijk de teamcaptain was, dat ik er heel erg veel zin in had. Dus in overleg met de organisatie uitgeschreven als deelnemer. En vervolgens keihard geschrapt uit de mailinglist en uit het deelnemersveld. Nu ga ik de week mee als masseur in de massageploeg. Ben ik er toch een beetje bij en kan ik toch mijn steentje bijdragen. Ach. Een schrale troost na 2 geweldige deelnames aan DuchenneHeroes in 2007 en 2009.
Terwijl ik hierover in de auto naar huis een beetje zit na te denken, word ik ingehaald door een auto met de sticker: "one live, live it" erop. Natuurlijk!! Dat is een teken! Zeikerd dat je bent! Geen geklaag meer.
Nog 5 maandjes en dan weer lekker trainen, met de fietskar achter de Cube en dan maar fietsen fietsen fietsen!

Wellicht zie ik jullie over 3 weken op de massagetafel!

[ericb]

Hoi Ilze,Proficiat,geniet maar van de zwangerschap zolang het nog kan.En die stoere verhalen van Pappie Ronny zullen ook wel afnemen als de kleine er is.
Groetjes van Eric (ook een aankomende Pappa)

[ilske]

Hihihi, welnee joh, die verhalen worden alleen maar groter! Over ieniemienie down-hill pakjes en zo....

[ericb]

Nu de kids groter worden wordt het wel steeds leuker de oudste heeft al een scott hardtail en ik ga zaterdag 2 20inch bikes ophalen voor de jongste(4 jaar).Hij jumpt al met zijn 16"bike.Wie weet waar dit toe lijdt???Jong geleerd is........(= een no suspension voor de training en een fully voor de downhill)