N+1; Nukeproof Scout 290 | Toch niet zo Nukeproof P28

[Kapitein Iglo]

Huh? Maf. Muziekrechten ofzo?

[Kapitein Iglo]

Zou het weer moeten doen!

[Lars TB]

Huh? Maf. Muziekrechten ofzo?

Moet je voortaan zelf zingen als je door het beeld rijdt!

[MacReal]

Daar wil niemand de rechten van

[Kapitein Iglo]

Zelfs ik niet!

[kermit]

Ik vrees dat ik dergelijke berichten dan ook moet verwijderen

Volgens mij herken ik wel wat plekken uit het filmpje, ben daar vroeger ook regelmatig wezen fietsen, vooral met ThaSingleTrackMastah en Sjef. In 2006 en 2008 hebben we daar zelfs forum-bikersdagen gehad, long time ago...

[MacReal]

Kan je nagaan, toen was ik nog niet eens besmet met het MTB virus

Anyway, wel een mooie plek om die scout uit te laten
(om maar weer on topic te komen)

[Kapitein Iglo]

Het was vroeg dag, afgelopen zondag, want vanaf 08:00 konden de startbewijzen worden opgehaald voor de eerste wedstrijd van de Patric Maes Superplastic Endurocup in Esneux. Ik zou met een bikemaatje gaan, maar die werd ziek, dus dat werd een eenzame rit naar België. Kwart over vijf zat ik in de auto om rond kwart voor acht te arriveren. Te vroeg dus, maar een voordeeltje was wel dat ik gewoon op het parkeerplaatsje bij de start kon gaan staan. Latere deelnemers moesten een stuk verder op de weg gaan staan.
Afhalen van het startbewijs was eigenlijk best wat rommelig - medisch certificaat hoefde ik niet te laten zien, moest wel 8 euro betalen voor de daglicentie maar weer niet de 5,- voor m'n startnummer. Kreeg wel weer een bonnetje voor een "repas" na afloop...
Daar hoefde ik voorlopig nog niet aan te denken, want ik was toch best zenuwachtig en op dat moment krijg ik toch geen hap door mijn keel... dan maar wat rommelen rond de auto, beetje twijfelen over de kledingkeuze, startnummer maar vast bevestigen en wachten tot de start rond half tien. Ondertussen wordt het drukker en zie je heel veel gasten heel interessant heen en weer rijden op heul veul dikkere fietsen dan mijn trouwe Scout, met heel wat meer veerweg. Maar goed, hoofdje koel houden. Het weer zat mee, én ik heb hier al eens een keertje getraind met MacReal. Even niet aan denken dat ik toen wegens een blijvende afloper onverrichterzake naar huis ging. Pech krijgen was geen scenario waar ik serieus rekening me wilde houden. Oh, de ironie...



Ondertussen waren er wat bekenden gearriveerd, die ook voor het eerst meereden, dus dan maak je elkaar ook maar een beetje gek. Maar goed, kledingkeuze gemaakt, fiets is in orde, de zin is er nog steeds wel, en het werd tijd voor de briefing... in het Frans, dus we besloten eigenlijk maar direct te doen wat de rest ook deed. Dat werkte prima, om half tien startte de wedstrijd, met een niet getimede liaison naar de start van stage 1. Die had ik al eerder gedaan dus ik wist hoe lang de klim was en dat je 'm maar beter rustig aan kunt doen. Je moet toch wachten tot je aan de beurt ben. Wel goed om warm te fietsen.
Bij de start konden we meteen even zien hoe de Elitemannen startten... hárd, dus. Héél hard. Zenuwenlevel naar standje 9.
Maar dan ben je zelf aan de beurt, je wordt nog even gecheckt op de mate van protectie (helm, armen, kniën, rug, handen) en dan mag je los. !5 seconden tussen de deelnemers, dus je wil eigenlijk inhalen en niet ingehaald worden. Dus gáán! Niet te hard, controle houden, denk aan wat je geoefend en geleerd hebt, blijf uit de geul, hier omhoog, daar omlaag en... hee de finishlijn nog ff aanzetten ho wacht gladde wortelpassage naar beneden trappentrappentrappen en stóp!! Phew, stage 1 zit erop en de eerste ontlading is er. Geen idee van mijn tijd, boeit me ook niet, ben niet ingehaald en volgens mij ook niet veel langzamer dan m'n voorganger, maar wat ontzettend gaaf!! Adrenaline naar de max, zenuwen al een stuk minder. Even wachten (hebben we daar tijd voor?!) op m'n fietsmaten van de dag (sommigen in dezelfde klasse, sommigen een andere dus wat langer wachten) en druk kletsend over de liaison naar stage 2... Die verbindingsstukken komen over mooie gedeelten die je als "normaal XC" zou kunnen bestempelen, dus gewoon mooi - en dan valt ook op dat er toch best veel mensen sommige stukken lopen... tsja, als het niet wordt getimed, geeft dat ook niet, zolang je maar aan de start bent voordat de stage wordt opgedoekt. Maar voor mij is het toch wel een persoonlijke must om alles te fietsen - en ik was blij met de 50T Sunrace cassette.

Proef 2 ging ook weer lekker, ik zat in een prima flow en wederom bleef ik keurig overeind ondanks het soms vette terrein met gemene onverwachte stukken erin.

En toen kwam proef 3, na een lange klim. En die was zó gaaf, met heftiger stukken op een hogere snelheid dan ik ooit heb gedaan. Fikse drop-offs over losse leisteen en keien, en ik was mijn voorganger aan het inhalen, kon ik zien... totdat ik mijn derailleur aan gort reed door een grote kei. Ik kon alleen nog maar rollen, lichter schakelen ging niet meer - ik moest stoppen. Ingehaald door zeker 3 man, maar m'n derailleur kon ik nog enigszins rechtbuigen en ik kon door op de zwaarste versnelling. Door m'n hoofd ging al dat dit meteen het einde van de dag was - voor de laatste technische passage in de proef ben ik onder het lint doorgegaan, niet langs de finishlijn. Sowieso een DNF op die proef, dus. Beetje stom, want het bleek dat ik er bijna was - iets teveel gek laten maken in m'n kop. Maar, wel de tijd genomen om met twee bikemaatjes even goed te kijken wat er loos was. Patje nog recht, de boel draaide nog, maar de kabel was doorgeslipt en daarom kon ik niet meer schakelen. Kak, was dat alles? Boel weer teruggemacgyverd, schakelen ging weer met uitzondering van de 50T. Dan de lange klim naar proef 4 maar op karakter, dat ging ook.

Proef 4 toch nog wat voorzichtig, onnodig, maar alles ging goed en bij proef 5 was ook de flow er weer! Je merkt dan inmiddels ook wel dat je wat moe wordt, niet van de afstand ofzo, maar gewoon zenuwen, adrenaline en toch ook de inspanning omhoog én omlaag...! Maar daarom is het ook zo leuk dit met vrienden te doen - je pept elkaar op en je ondergaat hetzelfde. Maar we bleven gewoon heel veel lachen en iedereen was zo enthousiast en je leert ontzettend veel van elkaar. Valpartijen waren (bij anderen, even afkloppen) veel voorkomend, getuige de kleding en helmen vol modder.

Ok, laatste proef... hee, dezelfde startplek als proef 4, ze zullen toch niet dat stuk met die geul en die klim die iedereen moest lopen twee keer erin hebben gestopt?! Wel, dus. Dus aan de ene kant bekend terrein, en aan de andere kant toch in het achterhoofd dat je misschien wel ergens een andere kant op moet - wat niet het geval was. Maar op die loopklim toch wat mensen kunnen inhalen (tsja, telt ook), zelf niet ingehaald en ik zat nog steeds in een lekkere flow, de zijkanten van een brede geul gebruikend als een soort half-pipe van links naar rechts om uit het diepe spoor te blijven. Ook de steile switchbacks gingen beter dan de eerste keer, evenals de flinke kleiige drops met haakse bochten direct erna. Nog even alles eruit persen en bám! M'n eerste Endurowedstrijd zit erop! Dikke fun alom, iedereen stoked, Theo haalt meteen vier Jupiler en Harry en Hessel halen met de maaltijdbonnetjes een welverdiend stokbrood met braadworst.





Even napraten en ontladen. Elkaar als echte mannen op de schouder slaan, dat soort werk. Trots zijn dat we dit gewoon hebben gedaan. Ja, het schijnt een makke Endurowedstrijd te zijn, maar het is wel Enduro, én het is een wedstrijd en dat geeft het gewoon echt een hele andere sfeer dan je standaard toertocht. Aan het eind heb je 25,7 km met net geen 800hm, maar ook daar kijken we niet naar. Less miles, more smiles gaat hier echt op.





Jongens, het smaakt naar meer. Echt, kan niet wachten tot Amay. Maar eerst een nieuwe derailleur - en dat niet teveel herhalen, want dan wordt het een duur geintje. En dan nog - ik zou het ervoor over hebben.

De uitslag? Geen idee, daar zijn onze Belgische vrienden niet zo snel mee. Ik kom er waarschijnlijk toch niet in voor. En dat geeft niet - wat een dag!

Oh, nabrander: laat niemand je vertellen dat je per se een dikke fully nodig hebt voor dit werk. Een LTHT 29er die evenwichtig is afgemonteerd doet z'n werk ook. It's all in your head - not in your wallet.

[mud mate]

Maar probeer volgende keer een DNF te vermijden. Dan kom je namelijk niet (was tenminste zo) niet voor in het klassement.

[Kapitein Iglo]

Thank you Captain Obvious

Ben wel benieuwd of de tijden dan wel geregistreerd zijn, dan hebben we onderling wat te vergelijken. We zullen het wel zien.

[Pat.]

Leuk verslag Kapitein

Heb sowieso je hele topic al eens doorgelezen.
LTHT's kunnen meer dan je denkt idd. Ik heb zelf enkele Enduro's
gereden op een Fatbike met 110 mm aan de voorkant. Ging ook
prima Wel geen drops hoger dan 40 cm. (das voor mij de
limiet bij een HT). Je knieen zijn imho ook de beperkende factor
bij de drops.

Maar big smiles en een hoop ontlading geloof ik per direct.
Op naar het volgende verslag.

[Kapitein Iglo]

Thanks Pat! Ik schat in dat de drop waar me'n derailleur besloot niet meer mee te werken, meer dan 40 cm was. Bij mij is nu ook nog een beperkende factor m'n dropper post - voor het fijne zou die net wat meer drop mogen hebben. Vanwege m'n lange beentjes moet het vaste stuk van de dropper vrij ver uit de buis steken. 150mm of meer zou al een stuk beter zijn. Helaas heb ik mezelf net een paar tientjes verder van een nieuwe dropper gereden;).

Maar het geld dat ik aan m'n clinics heb uitgegeven heeft zich uitbetaald in zelfvertrouwen en "rubber side down"

[Lars TB]

Lekker bezig!


En natuurlijk was met een dikke fully die derailleur niet kapot gegaan

[julie]

Wat de fiets keuze betreft, vergeet niet dat de PM enduro's niet bekend staan als de meest moeilijke (en zeker niet die van Esneux). Als je de BEC's gaat doen, dan komt een fully zeker wel van pas.

[Kapitein Iglo]

Lars! Niet doen! Geld brandt in m'n portemonnee (zeker na het live in actie zien van een ontzettend gave Nukeproof Mega290, wat een apparaat hee...)!

Maar ik was inderdaad gewoon lekker bezig. De enige vraag die er aan het eind van de dag toe deed, concludeerden we gezamenlijk, was: "Heb je lol gehad?"

Hell yeah!