Het weer was geweldig, zon en meer dan 30 graden en onze keuze viel dan ook op een echte Alpentour uit het boekje: de Maighelspass op de grens van kantons Uri en Graubünden, ietsje ten zuiden van de Oberalppass. Normaal al een fikse bergwandeling maar blijkbaar ook te doen op de bike (er stond wel bij dat het af en toe lopen zou zijn...). Er stond nog wel iets bij dat de route van juli t/m september begaanbaar was maar ja het was zulk mooi weer dat moest toch gaan lukken...
Vanuit Andermatt (1436 m) ging het eerst over het asfalt de Oberalppass op (2064 m). Lekkere opwarmer. Daarna ging het parcours ten noorden van de pasweg een wandelpas (2185 m) over om aan de kant van Graubünden weer de pasweg over te steken en dan ten zuiden van de pasweg naar de Maighelshütte (2160 m) en vervolgens de Maighelspass (2430 m) te klimmen.
We gingen druk op weg die eerste wandelpas op, het was echt schrikbarend steil af en toe (14-18%), maar een mooie test-case voor de nieuwe groep die ik voor mijn verjaardag op m'n bike had mogen zetten: Shimano LX remgrepen, LX shifters, SRAM 9-speed cassette (ik had eerst nog 8-speed...), SRAM PC-69 ketting en nieuwe TA technology kettingbladen (32T en 44T, de hardmetalen Shimano LX 22T was nog als nieuw). Het spulletje werkte geweldig, ook toen de eerste sneeuwveldjes over het pad opdoemden. Lekker zitten crossen maar al gauw gingen de sneeuwveldjes over in sneeuwvelden, werd het regelmatig veel te lang lopen en op een gegeven moment was er geen doorkomen meer aan: alles dikke zachte sneeuw. Dat had geen zin. Dus maar weer afgedaald naar de pashoogte (dat was op zich al wel heel gaaf, echt keisteil, door sneeuw, water, keien, steentjes, goed manouvreren!) en dan vanaf de pashoogte aan de zuidhelling, waar minder sneeuw lag, een aantal paden van het skigebiedje opgereden om te kijken of we via die weg de route weer konden vinden. Na 100 flink steile hoogtemeters en stukken door rivierbeddinkjes geploeterd te hebben bleek dat niet te gaan werken: weer sneeuw en geen aansluiting met de route. Resultaat was opnieuw een heel interessante afdaling naar de pashoogte en dan maar over het asfalt aan de andere kant van de pas naar beneden tot waar de route weer de weg overstak.
Dat was gauw gevonden, ongeveer 250 hoogtemeters onder de pashoogte en daar begon het klimmende pad naar de Maighelshütte. Zo'n mooi slingerpad in een werkelijk adembenemende coulisse van hoge Alpentoppen, eeuwige sneeuw en in de verte de gletschers. Dat van die 30 graden was op deze hoogte ook ver te zoeken maar het was nog steeds heerlijk weer en we genoten volop. We kwamen echter wel weer op de noordflanken van de bergwand die naar de Maighelspass leidde en dat betekent altijd al meer sneeuw dus nu zagen we ook de bui al hangen. En inderdaad, nog net voor de Maighelshütte op ongeveer 2200 m hoogte was er opnieuw geen doorkomen meer aan. Van de pas kon absoluut geen sprake zijn, die zou alleen maar bereikbaar zijn door een aantal uur door de sneeuw te gaan lopen zeulen met de fiets en dan zouden we voor donker niet meer terug zijn. Boven dus even genoten van de magnifieke omgeving en een gems die vlakbij even de twee wezenloze indringers kwam verkennen.
Daarna een hele mooie snelle afdaling terug naar het asfalt, de 250 hoogtemeters weer naar de pashoogte en dan maar terug naar Andermatt. Maar liever niet over het asfalt en als snel vonden we een "Bergwanderweg" die naar een ander zijdal wees en vanuit dat andere zijdal wisten we dat er een mooi onverhard pad terug naar Andermatt ging. Keuze snel gemaakt. Maar dat paadje werd wel steeds smaller en op een gegeven moment echt ontzéttend smal, tussen struiken en boompjes en belachelijk steil naar beneden, het zou lopend zelfs een crîme zijn. Maar op een gegeven moment ben je dan ook te ver om om te keren (we zouden dan ook weer omhoog moeten) en je hoopt dan maar dat het om de bocht weer beter wordt. Maar er zijn nog héél veel bochten gekomen, maar het werd alleen maar erger. Haarspeldbochtjes langs de steile helling die zó scherp waren dat we ze niet meer durfden te fietsen, we hebben echt heel wat afgelopen (moet je voorstellen: naar beneden!) en daarbij al voldoende moeite gehad om de fiets tegen te houden want die wilde harder naar beneden dan wij... Wel regelmatig lekker kunnen oefenen in deze zeer technische single-track paden maar het was eigenlijk niet echt leuk. Al helemaal niet toen mijn vriend ook nog lek reed en we er achteraf achter kwamen dat we op de reparatieplek zijn zadeltasje niet meer terug aan zijn zadel hadden gehangen maar hadden laten liggen
En hij was ook net nog heel vervelend voorover gekukeld...Toen we dan uiteindelijk helemaal beneden kwamen bleek ook het verheugende vooruitzicht op een mooie onverharde afdaling door het mooie zijdal in de kiem gesmoord: we waren helemaal aan het eind van het zijdal uitgekomen, op het asfalt vlak voor Andermatt. Een beetje een wrang einde dus, nog verergerd doordat we veel te laten bij onze meiden thuiskwamen en ik er toen ook achterkwam dat ik bij vertrek in Andermatt m'n zonnebril en fietscomputertje op het dak van de auto had laten liggen
Maar we vonden toch absoluut dat dat de pret van deze prachtige tocht niet mocht drukken en van wat we gezien hebben is het een ongelooflijk mooie tocht, echt een aanrader en als het ons lukt zullen we hem wat later in het seizoen, of anders volgend jaar, zeker nog een keer helemaal gaan rijden!
Groetjes, Aad
) maar het is uiteindelijk de racefiets geworden. Er zijn daar zulke mooie Alpenpassen in de buurt, ik wielren ontzettend graag (was eigenlijk altijd mijn eerste sport totdat ik ernaast ben gaan biken vooral in de winter) en had al vrij veel berg MTB trips gehad en in het vooruitzicht dus deze vakantie was voor de racefiets. Overigens ook nog een beetje gedwongen want in Zwitserland bleek ik bij het thuis poetsen van de bike een scheurtje in m'n Spinergy carbon wiel gestuiterd te hebben, 18 juni weggebracht en wat denk je: ik kan hem *VANDAAG* gaan ophalen 
):
